Verkeer in Beeld – De Sorry-strategie en het Lake Wobegon-effect
apr
01
jul
25
jul
20
VICE – Ik was erbij toen de Maya’s de wereld niet zagen vergaan
Ik was erbij toen de Maya’s de wereld niet zagen vergaan
Zo’n tweeduizend mensen hebben zich verzameld bij de Maya-ruïnes van Tazumal in Chalchuapa, El Salvador. Tazumal is de belangrijkste plaats voor de Maya’s in El Salvador, waarvan er nog een paar duizend over zijn na een flinke genocide in de vorige eeuw. Een groot gedeelte van de overgebleven Maya’s viert bij Tazumal het einde van 13 baktun en daarmee van de Mayakalender. Een baktun is een periode van 20 katun, of 400 tun. Een tun is 360 dagen. Een baktun telt dus 400 x 360 = 144.000 dagen, iets minder dan 4 eeuwen. Dus 13 baktun is ongeveer 5.128 jaar. En vandaag is de laatste dag.
In een cirkel om een vuur staan ongeveer tien Maya’s: mannen en vrouwen van verschillende leeftijden. Ze dragen witte pakken met kleurige borduursels. Sommigen hebben een gekleurde doek om hun hoofd. De ca’zique’, de leider, is een kleine, goedlachse man met een rond gezicht en een grote microfoon in zijn hand. Hij zegt gebeden in het Nahuatl en gooit wierook in het vuur.
“Vuur is heel belangrijk voor ons,” legt mijn buurvrouw uit. Ze is van Maya-afkomst en komt nauwelijks tot mijn schouders. “Het representeert de kracht van de aarde en die hebben we nodig om verandering in gang te zetten.” Hoe die verandering er precies uit gaat zien, weet ze niet. “Maar we gaan van een periode van creatie naar een periode van evenwicht. Ik hoop op meer sociaal evenwicht.” Geen einde van de wereld dus, vraag ik. Ze zucht. Iedere keer dat ik het waag om iets op te merken over het einde van de wereld, krijg ik veel gezucht en minachtend gegrinnik te verduren. Domme, domme Westerling met je apocalyptische gebazel. “Het is het einde van een tijdperk, niet van de wereld. Dat laatste is de Hollywood-versie van het verhaal. Wij geloven in spirituele verandering, niet in grote vloedgolven of wat het Westen dan ook heeft bedacht.”
Op een grijs stel in tie-dyehemden en een jongetje in een T-shirt met de tekst ‘I Love Bacon’ na, zijn er vooral Salvadoranen. Het terrein is voor de gelegenheid voorzien van een podium, een aantal eettentjes en een rij ecotoiletten. Twee mannen tillen een volledig varken uit een koelbox en gooien het op de barbecue. Buiten de hekken is een soort braderie aan de gang, met kraampjes vol Tazumal-sleutelhangers, T-shirts waar ‘13 Baktun’ op staat, henna tattoo’s en hotdogs.
Om 18.00 uur is het tijd voor de eerste ceremonie, maar de Maya’s moeten nog beginnen met voorbereiden. Ze leggen wierook, kruiden en kaarsen klaar en zetten het geraamte van een tipi op. Het is best interessant om te zien, maar er zit wel een limiet aan hoe lang je geboeid blijft door een oude man die rondjes loopt en de omgeving bewierookt. En ik heb honger, maar ik durf niet van mijn plaats, want het krioelt van de piepkleine vrouwtjes die op een beter plekje azen. Ondertussen doet de minister van Toerisme, Jose Napoleon Duarte, een rondje langs het publiek en laat hij zich uitgebreid fotograferen met Piche Ulysses, een native met verentooi, een staf in zijn hand en een kleurige doek om zijn middel. Op het podium speelt een band het James Bond-muziekje.
Iets over achten begint het dan toch. Een vrouw met een verentooi, een panterprintjurk en allemaal belletjes om haar kuiten doet een traditionele dans (die eerlijk gezegd een beetje op jumpstyle lijkt), en verschillende Maya’s blazen op instrumenten gemaakt van grote schelpen.
Dan gaat het woord naar de minister. Hij staat op de ruïnes en houdt een uitgebreid verhaal over wat een belangrijke historische plek dit is, en wat een unieke gebeurtenis, en hoe belangrijk vandaag is voor zowel de Maya’s als voor El Salvador. “Tazumal zit in het hart van Chalchuapa!”, roept hij uit, maar hij is de aandacht van het publiek al kwijt.
De Maya’s komen er bij de ceremonie nauwelijks aan te pas. Ik vraag een jongen van een jaar of twintig of dat niet een beetje raar is. “Het is een schande,” zegt hij. Hij woont hier in Chalchuapa en heeft gedeeltelijk Maya-bloed. Hij is zeker 1.80 meter en doorspekt zijn Engels met likes. “Het zou vandaag moeten gaan om de Maya’s, maar dit is gewoon een PR-stunt van het ministerie.”
Als ze zijn uitgepraat vlucht ik het terrein af voor een biertje in een bar vol stomdronken Salvadoranen. Iedereen viert het nieuwe tijdperk zo op zijn eigen manier. Om 00.00 ga ik terug voor de volgende ceremonie, die dit keer zonder PR-dame en dus een stuk authentieker is. De ca’zique’ staat met het groepje Maya’s in traditionele kleding om een vuur en voert indrukwekkende rituelen uit. “Hij bidt tot de zon en de maan en de vier windstreken om te danken voor alles wat we hebben gekregen,” legt een man naast me uit. “En hij offert wierook en koffie en cacao voor gezondheid, vruchtbaarheid en zegens.” Ook hier geen doemscenario’s en Apocalypsen, maar slechts boodschappen van liefde en dankbaarheid. “Deze nacht vieren wij de gelijkheid,” roept de ca’zique’. “Leve de verschillende culturen en verschillende levenswijzen. Leve de broederschap.” Ik betrap mezelf zowaar op kippenvel.
Een stuk verderop kun je zelf deelnemen aan de ceremonie door een kaarsje in het vuur te gooien. Terwijl ik er naar sta te kijken komt er een oud mannetje naast me staan. “Kijk,” zegt hij terwijl hij zijn ketting omhoog houdt. “Een originele Maya-ketting.” Ik bewonder de hanger. Dan zegt hij: “Cuanta dolares?”
Foto’s door Patrick Stastra
Posted by Elise | 0 commentsmei
12
TedxAmsterdam: interview met speaker coach Tara Phillips
How Do You Give a Compelling TED Talk?
Before a speaker takes the TEDx stage, a lot of time and energy will go into writing and rehearsing the talk. Fortunately, TEDxAmsterdam has a team of excellent speaker coaches. They help the speakers verbalize their ideas, order their thoughts, and shape their talk. Tara Phillips is the Team Lead for the speaker coaches. We asked her about the secrets of creating a TEDx talk.
What’s the first step, where do you start?
It varies. Some speakers will come to me with a talk that they have given before. Or they’re very clear on what to say. But a TED talk is very different from a normal speech in so many ways. Therefore their regular talk doesn’t automatically suffice. With some I’ll have a session before they write anything down. We’ll look at what they want to say and how they want to say it, what kind of impact they want to make, and what kind of reaction they’re hoping for. In any case, the absolute essential thing is that they talk about one thing. One message only.
“Talk about one thing only. It makes a speech so much more powerful.”
Is that something that you often have to stress?
They’re invited for a particular reason. There’s a certain theme and a particular program. But within that there’s freedom and flexibility.
At first, a lot of speakers want to put in absolutely everything they’ve ever thought about or believed in or studied. But it’s going to be so much more powerful if you have one message and make all other material support that. As speaker coaches we have to guide them towards that one thing. That’s the most difficult part of it.
How do you do that?
Ask lots of questions. Try to eke out the part that’s most important. Then I ask them to summarize that one message in one or two sentences. We keep working on that until they know it so clearly and specifically that if anyone on the street asks them about it, they can just explain it instantly. Once they’ve got it as sharp and as compelling as they can, we look at what they’re going to say to support that message.
What time-frame are we talking about here? How much time is there between the first draft or meeting and the actual talk?
Ideally at least a month. Six weeks to two months would be absolutely perfect. But the speakers we’re inviting are often really busy doing this brilliant thing that we asked them to talk about. They’ll start thinking about it a month before, write something down three weeks before and then start panicking two weeks before.
You mentioned that a TED talk is very different from a regular speech. In what ways?
First of all: the length, anywhere between three and eighteen minutes. In a way, anyone can talk for an hour. You’re bound to fit in everything you need to say if you have an hour. But eighteen minutes? That completely changes the game.
Another big difference is that people are invited to talk about their passion. So there’s more of an assumption that you’re going to be personal. And because they are invited to talk about something really amazing, there’s often more of a wow factor. The audience is in awe.
More than their usual audiences?
Yes. Every speech is an element of a whole day that is so carefully curated and so diverse that it really makes a difference.
Is there something that every TED talk absolutely needs to have in order to be brilliant?
Passion. Authenticity. Clarity. A compelling Idea Worth Spreading.
How do you make that happen?
Keep it simple. That doesn’t mean dumbing down, it just means keeping it simple. That way you allow the passion and the interest of the speaker to come through.
Have an easy to follow structure – the audience needs to be taken on a journey.
Tell stories. Stories connect people at such a fundamental human level; they move hearts and minds.
Tips for giving brilliant talks from TEDxAmsterdam’s Speaker Coaches
Maarten Fijnaut:
www.fijnaut.com
“BE the message. Make sure your topic runs through your veins.”
Simon Hodges at Words that Change:
www.wordsthatchange.nl
“When a speaker is most himself, speaking from an authentic viewpoint, the audience naturally warms to him. Grand visions and exciting stories are wonderful, but a sense of getting a true vision of life is exhilarating. And that comes through the speaker being entirely himself.”
Elza Kuipers:
www.linkedin.com
“Prepare, Practice, Pitch!”
Joni Bais at Great Communicators:
“Be present. If the speaker doesn’t feel ready, he’s not connected with the audience. Make time to prepare mentally and emotionally. Know the space where you’ll be speaking. Do the things that help you to concentrate. Create a ritual that really helps you to be present and ready to reach out to your audience.”
David Beckett at Best3Minutes:
www.Best3Minutes.com
“Get your story straight using Post-its. After all, as TEDx speaker David Allen (author of Getting Things Done) says: your mind is a great place for having ideas, not for holding them. Get everything related to your subject out of your head and onto Post-its. Then start organizing the content and creating a structure — opening, three major points and the closing. This will help you see the overall picture, and create a satisfying and logical flow to the story.”
Geerteke van Lierop at Great Communicators:
www.greatcommunicators.nl
“If you are really living your story, people will feel it. Make it personal, show your passion and keep it simple.”
Categorized as behind the scenes, Speakers.
Posted by Elise | 0 comments
jun
09
Nadelunch.com – Budget-Maldiven: het paradijs voor een zacht prijsje
Budget-Maldiven: het paradijs voor een zacht prijsje
Alles wat ze zeggen over de Maldiven is waar. De stranden zijn wit, de zee is duizend kleuren blauw en de resorts zijn onbetaalbaar. Maar er is goed nieuws: het kan ook met een klein budget. Hier lees je hoe.
Resort vs. guesthouse
De hotelkosten slaan het grootste gat in je budget. Voor een beetje overnachting in een middelmatig resort betaal je al gauw € 200,- per kamer per nacht. En dan heb je echt geen superromantische watervilla op palen in de zee (dan ben je er nog niet met € 500,- per nacht), maar gewoon een soort Center Parcs-plus. De makkelijkste manier om een smak geld te besparen, is dus door niet in een resort te slapen. Van de ongeveer 1200 eilanden van de Maldiven worden er 88 als resort gebruikt. Het overgrote deel van de toeristen gaat naar de resorts. Maar daarnaast zijn er ook tweehonderd bewoonde eilanden. Tot een paar jaar geleden waren die verboden terrein voor toeristen, maar inmiddels mag je er gewoon naartoe.
Een kamer in een guesthouse op een bewoond eiland is nog steeds niet gratis, maar wel een stuk goedkoper dan een kamer in een resort. Ik zat op het eiland Maafushi en betaalde in het hoogseizoen ongeveer 45 dollar per persoon per nacht. Als je in het laagseizoen gaat, kan die prijs zomaar halveren. Dan regent het alleen wel veel meer.
Speedboat vs. dhoni
Het internationale vliegveld van de Maldiven ligt op een eilandje naast de hoofdstad Male. Een retourtje vanaf Amsterdam kost momenteel zo’n 750 euro. Ik plakte een paar dagen Maldiven aan mijn Sri Lanka-reis en betaalde 125 euro voor een retourtje vanaf Colombo. Vanaf het vliegveld ga je per boot naar het eiland van je bestemming. Per watervliegtuig kan ook en is natuurlijk spectaculair, maar past helaas niet binnen een budgetreis. Vrijwel alle hotels kunnen je met een speedboot komen ophalen van het vliegveld. Daar betaal je vaak wel de hoofdprijs voor. Hoeveel precies is afhankelijk van hoe lang het varen is. Naar Maafushi kost het rond de 180 (!) dollar. Gelukkig bestaat er ook openbaar vervoer in de vorm van een public ferry service. Meestal gaat er één dhoni (lokale boot) per dag, behalve op vrijdag. Voor een enkeltje betaal je ongeveer 3 dollar. Kijk hier voor het reisschema per eiland.
Vis mag niet zwemmen
Het lokale dieet bestaat, hoe kan het ook anders, hoofdzakelijk uit vis. Met name de tonijnen vliegen je om de oren. Een gegrilde vis met rijst en salade kost in een guesthouse ongeveer 10 dollar, een lokale viscurry 6 dollar. Alcohol – houd je vast – is in het hele land verboden, met uitzondering van de resorts. Op de luchthaven wordt je tas gecheckt op clandestiene wodkaflessen, dus ook BYO zit er niet in. In de resorts wordt stevig geborreld (het stikt er van de Russen, dus dan weet je het wel), maar op de bewoonde eilanden is het ananassap wat de klok slaat. Geluk bij een ongeluk: het scheelt een hoop geld.
Crop tops & hotpants
De reden van de drooglegging is dat het land volledig islamitisch is. Dat heeft een aantal consequenties. Geen alcohol dus en geen openbare voorzieningen op vrijdag. Daarnaast zijn er kledingvoorschriften. Je hoeft je als vrouw echt niet te sluieren, maar hotpants, crop tops en decolletés zijn een no go. Ook zwemmen in bikini is in principe uitgesloten op de bewoonde eilanden.
Strandliggen doe je dan ook niet op de bewoonde eilanden, daarvoor ga je naar een resort, onbewoond eiland of zandbank. Alle guesthouses bieden dagtripjes aan naar resorts en eilanden in de buurt waar je los kunt gaan in zee en in bikini. Veel resorts laten namelijk daggasten toe op het moment dat ze niet helemaal volgeboekt zijn. Op die manier mag je voor bijvoorbeeld 25 dollar de hele dag op het eiland zijn, zonder de huizenhoge kamerprijs.
Toegegeven: niet iedereen op de bewoonde eilanden houdt zich aan de dresscode. Op Maafushi is het toerisme de afgelopen tijd enorm toegenomen – het aantal guesthouses groeide in een paar jaar tijd van drie naar meer dan tien – en dat betekent ook dat de toeristen het eiland een beetje beginnen over te nemen. Er is zelfs een stuk strand afgeschermd van de weg, waar je ongezien kunt zonnen en zwemmen. En er zijn ook vrouwen die gewoon in strandjurkjes en minibroekjes over het eiland lopen, maar dat is wel frowned upon en niet bijster respectvol. Er is per slot van rekening een verschil tussen budget en goedkoop.
Beeld: Flickr.com/Ibrahimlujaz (1) en Flickr.com/rp72 (2)
Posted by Elise | 0 commentsjun
09
Nadelunch.com – tweeluik over reizen in Armenië
De Kaukasus deel 1: One night in Yerevan (dat ligt dus in Armenië)
Lopend door de Armeense hoofdstad Yerevan, voel je je regelmatig als de vele toeristen in Amsterdam, die met verwarde en ongelovige blik de straatnaambordjes met hun plattegrond vergelijken: ben ik híer?
Dat je voor je gevoel in een rechte lijn richting het noorden bent gelopen en dan ineens aan de oostkant van de stad bent beland. De crux zit hem net als in Amsterdam in het ronde centrum, met daarbinnen een soort grid, maar dan net niet echt regelmatig. In de stedenbouw noemen ze dit ook wel de mindfuck.
Talloze terrassen
Gelukkig is Yerevan het soort stad waar verdwalen geen probleem is, want het is a) niet zo groot en b) bezaaid, nee bezááid, met terrassen. De grote pleinen, de parken, de zijstraten; overal barst het van de restaurants, cafés en ijssalons, en bijna allemaal hebben ze een terras. Of het nou een groot en schaduwrijk terras is met een fontein, bomen en televisieschermen, of een paar wiebelige tafeltjes op de stoep. En of het nou dinsdagavond of zaterdagavond is, overal zitten groepjes vriendinnen, jonge gezinnen, stelletjes en hele families op die terrassen.
Ze drinken wijn, chacha of verse sappen en bestellen tafels vol eten. Armeniërs zijn dol op de zogenaamde Armenian xorovac, wat neerkomt op grote stukken gebarbecued vlees, al dan niet aan een spies. Dit is zo’n belangrijk onderdeel van de Armeense cultuur dat een veelgeziene koelkastmagneet een dikke Armeniër achter een barbecue is.
Theatrale fonteinshow
Wie geen zin heeft om op het terras te zitten, kan ’s avonds zijn hart ophalen op het Republic Square, een van de grote pleinen van de stad. Om het plein staan prachtige statige gebouwen waarin ministeries, hotels en musea huizen, maar de grote publiekstrekker is de enorme licht- en geluidshow in de fonteinen. Iedere avond barsten de fonteinen uit in theatrale zang en dans, variërend van klassiek en jazz tot Armeense muziek. Een beetje zoals Aquanura, de nieuwe attractie in de Efteling.
Onderdeel van de Armeense muziek is een genre genaamd Rabiz. Rabiz is een beetje de volksmuziek van Armenië en kenmerkt zich door zeer melodramatische teksten, door Lonely Planet omschreven als van het type: boy meets girl, meisje krijgt kanker, jongen dreigt zelfmoord te plegen voordat zij sterft. Tranentrekkers.
Een letterlijk en figuurlijk hoogtepunt van de stad is een avondje naar het Hagtanak Park. Je kunt hier komen per marshrutka, lokale minibus, of je kunt het lopen door de Cascade te beklimmen.
Van megalippenstift tot abstracte Svarovski-kroonluchters
De Cascade is een gigantische trap, als in 572 treden, vol bloemen en fonteinen, die het centrum met het noorden van de stad verbindt. Onder deze trap zit het Cascade Cafesjian Center for the Arts, waar een serie roltrappen je langs een collectie kunstwerken (variërend van een megalippenstift tot abstracte Svarovski-kroonluchters) naar de top van het bouwwerk brengt.
Het Cascade-project heeft al heel lang heel wat voeten in de aarde. Het oorspronkelijke idee ervoor ontstond al begin 20e eeuw. De eerste serieuze stappen warden gezet in de jaren ’70, maar toen kwam er een aardbeving en stortte het Sovjetrijk in. Het project lag jarenlang op zijn gat, werd uiteindelijk geprivatiseerd en gerenoveerd, maar af is het nog steeds niet. Van de bovenste verdieping tot de top van de heuvel, waar het park ligt, is nog een heel stevige klim.
Krakkemikkige Sovjetkermis
Eenmaal boven heb je een spectaculair uitzicht over de stad en omgeving en loop je in vijf minuten naar het Hagtanak Park. Het piece de réstistance van dit park is een behoorlijk grote, onvoorstelbaar krakkemikkige Sovjetkermis. Afgeragde botsautootjes, een halfgare achtbaan, een zinkend schip, roestige grijpautomaten en een vervaarlijk krakend reuzenrad en een Rabiz-band op een podium.
Er zijn suikerspinnen, oude mannetjes verkopen hysterisch speelgoed, jonge stelletjes lopen stiekem hand in hand. Alsof iemand er in je de jaren ’70 een kermis heeft neergezet en nooit meer de moeite heeft genomen om hem af te breken of te onderhouden.
En daarmee is het, onbedoeld, een prachtige metafoor voor Armenië geworden. Verscholen gelegen en hier en daar wat roestig en krakkemikkig, maar ongelooflijk charmant en authentiek en je wilt er nooit meer weg.
De Kaukasus deel 2: Roestige waterfietsen en dito caravans. Welkom aan het Sevanmeer.
Het Sevanmeer is een jaarlijks terugkerende zomerhit in Armenië. Geen wonder, want het kan in zomers Armenië nogal heet zijn. De stad is dan niet te harden, dus vluchten veel mensen naar ‘s lands enige noemenswaardige stuk water, het Sevanmeer.
Het is een van de hoogst gelegen meren ter wereld. Het ligt op ruim 1900 meter hoogte en is alleen daarom al een verkoeling ten opzichte van het ongeveer een kilometer lager gelegen Yerevan. De omvang is niet kinderachtig; op het breedste punt is het zo’n 56 kilometer breed en de lengte is zo’n 78 kilometer.
Witte plastic stoelen en gebarbecued vlees
Het populairste stuk strand is vlakbij het stadje Sevan, aan de Noordwestelijke kant van het meer, waar je met de bus vanuit Yerevan aankomt, maar wat je verder gerust over kunt slaan. Aan het strand staat een rijtje ‘strandtenten’ Armeense stijl, dus met witte plastic stoelen en gebarbecued vlees op het menu, en daartussen stukjes zand-op-steen-strand.
Je kunt zwemmen in het – friggin’ koude – water, ook als vrouw, hoewel je in je bikini wel in de minderheid bent. Jonge meisjes dragen wel badkleding, veel volwassen vrouwen gaan met kleren en al het water in of gaan alleen pootjebaden. Maar het kan wel, je bent niet de enige en wordt niet echt raar aangekeken.
Overal langs het water worden jetski’s verhuurd, dus de testosterongedreven puberjongens die met grote snelheid heen en weer scheuren langs de waterkant zijn niet van de lucht. De jetski’s liggen veelal naast de meest gare en tegelijkertijd meest charmante waterfietsen die je ooit hebt gezien. Het zijn een soort metalen vlotten, met twee zitjes met een inklapbaar stoffen zonneschermpje erboven, vaak met een of meer ontbrekende pedalen, in vrolijke kleuren geverfd en door en door verroest. Ze zijn een komisch duo met de flashy witte jetski’s, maar delven in populariteit helaas het onderspit.
Naast het meer vormen Surb Arakelot (‘Heilige Apostelen’) and Surb Astvatsatsin (‘Heilige Moeder van God’) de belangrijkste attracties. Deze twee snoezige kerkjes zijn onderdeel van het klooster van Sevanavank, en liggen boven op een bergje dat door een continue stroom voornamelijk oudere Italiaanse toeristen wordt beklommen. Vanaf het bergje heb je bovendien een fijn uitzicht over het prachtige meer en het riante zomerhuis van de president.
Eftelingesque Dilijan
Wie iets van de omgeving wil zien, kan zich voor een kleine twintig euro een halve dag rond laten rijden door de streek. Een fijne route loopt door de groene, bergachtige omgeving naar de prachtige kloosters Goshavank en Haghartsin en naar het schattige, Eftelingesque plaatsje Dilijan. Tenzij je in de omgeving wilt hiken, kun je dit het beste als dagtrip doen, want er is weinig reden om in Dilijan te blijven slapen. Het stukje van het oude centrum waar het om gaat, bestaat uit één straatje met daarin een restaurant, een bakker, een pottenbakkerij, een museumpje en een souvenirwinkel. Als je langzaam loopt en overal naar binnen gaat, ben je er met drie kwartier uitgekeken. Schattig is het wel, met oude houten huisjes met versierde balustrades en prachtig uitzicht over de omgeving.
Omdat het maar zo’n twee uur rijden is naar Yerevan, gaan veel bezoekers van het Sevanmeer na zonsondergang terug naar de hoofdstad, waar het ‘s avonds niet alleen veel minder warm, maar bovendien ook heel gezellig is. Het meer blijft dan vrijwel uitgestorven achter. Van een nachtleven is geen sprake, hier en daar draait een handjevol mensen muziek, maar zelfs met de beste wil van de wereld lig je voor elf uur in bed.
Sovjet-Center Parcs
Eigenlijk de enige echt betaalbare slaapoptie aan het meer is een domiki, een soort stacaravan die zich nog het beste laat omschrijven als Sovjet-Center Parcs, met als buren vrolijk barbecuende Armeniërs. De domiki’s lijken afkomstig uit dezelfde architectonische koker als de waterfietsen: vrolijk gekleurd en totaal verroest. Van binnen bestaan ze uit twee slaapkamers en zijn ze best wel knus maar vooral heel erg muf en schmutzig.
De domiki waarin ik verblijf, heeft een stopcontact waar je alleen een stekker in durft te stoppen als je op rubberzolen staat, en vloerbedekking vol vlekken. Als je het raam open wilt doen, vallen alle lamellen op de grond. Het sanitair van het park bestaat uit een slechtverlicht wc-hok, met toiletten zonder bril. Er is toiletpapier en de wc trekt door, maar de wastafels hebben geen stromend water. Een douche is er niet, baden doe je maar in het meer. Wie zijn tanden wil poetsen of haar wil wassen moet dus zorgen dat hij een fles water bij zich heeft. De domiki’s kosten ongeveer een tientje per nacht, maar daarvoor krijg je er wel vrijwel gegarandeerd een gratis ontbijt van de buurman bij. Inclusief gebarbecued varkensvlees en shotjes wodka voor de sfeer. Goedemorgen Armenië.
http://www.nadelunch.com/buiten/de-kaukasus-deel-1-one-night-in-yerevan-dat-ligt-dus-in-armenie/
Beeld: Flickr.com/HA (1) & Flickr.com/RitaWillaert (2)
http://www.nadelunch.com/uncategorized/de-kaukasus-deel-2-roestige-waterfietsen-en-dito-caravans-welkom-aan-het-sevanmeer/
Beeld: Flickr.com/patrickstastra (1, 2 & 3)
jul
26
aug
08
Nadelunch.com – Artikel over Australië’s Big Things
Nadelunch.com – Grote onzin of grote gebaren: Australië’s Big Things
In Australië kan het zomaar gebeuren dat je na uren rijden over een nagenoeg lege weg ineens een enorme kreeft ziet staan. Of een ram. Of een mango, gitaar, schildersezel, mug, kraan of vogelbekdier. Je stopt de auto, stapt uit, staart ernaar en denkt: WTF?
Maak je geen zorgen. Je bent niet gek geworden, je hebt een van Australië’s Big Things gespot. Inderdaad, grote dingen. Australiërs houden van groot. Het is een groot land met grote mensen (hetzij breedgeschouderd, hetzij moddervet). Ze hebben een grote mond en drinken grote glazen bier en eten grote stukken vlees en muffins ter grootte van een vissenkom. En ze bouwen grote dingen. Heel grote dingen.
Tourist trap of politiek statement
Het begon in 1963 toen de eigenaar van Scotty’s Motel in Medindie, South Australia een heel grote Schot voor de deur besloot te zetten, om zo meer toeristen naar het motel te trekken. Het werkte en een bananenkwekerij in Coff’s Harbour, New South Wales kwam met de Big Banana. Het was een hit en mensen begonnen het concept te kopiëren. Inmiddels zijn er zo’n 150 Big Things door het hele land.
Deze bonte verzameling bevat veel ogenschijnlijk willekeurige objecten. Een heel grote rubber laars bijvoorbeeld, of een mega-mier, of een hobbelpaard van 18 bij 17 meter. Vaak sta je hoofdschuddend voor zo’n enorm object en kun je alleen maar denken: waarom?
Nou ja, om toeristen te trekken dus. Meestal dan. Een uitzondering is de Big Poo (Kiama, New South Wales), een vijf meter lange drol annex politiek statement tegen het besluit van Sydney om afvoerwater niet te recyclen.
Parafernalia en waterijs
Maar meestal gewoon voor de toeristen. Een grote banaan bij een bananenkwekerij, een heel grote ram in een regio die veel wol produceert. En het werkt; de Big Merino trok naar verluid ooit veertig busladingen toeristen per dag. Het recept is simpel. Maak een heel grote replica van een dier of product van enige lokale betekenis. Plaats het naast de snelweg of bij een pompstation. Hang wat foto’s op van het productieproces, vul een winkeltje met parafernalia (t-shirts, sleutelhangers, knuffels en koelkastmagneten) en zorg voor een uitspanninkje met koffie en waterijs. Ga op dat uitspanninkje zitten en wacht tot de toeristen komen.
De Big Things hebben door hun bizarheid een soort cultstatus verkregen. Het ‘verzamelen’ van Big Things werkt verslavend. Als je eenmaal die Big Banana hebt gezien, kun je gewoon niet meer in de buurt van een Big Thing zijn zonder hem even mee te pakken. Of rijd je er ineens zomaar honderd kilometer voor om. En waarom? Wat schiet je ermee op? Het antwoord is simpel: niets, maar het is wel lollig.
Een aantal hoogtepunten op een rijtje:
-
De Big PIneapple (Woombye, Queensland). Beklim de trappen in deze 16 meter hoge ananas en leer alles over de plaatselijke agricultuur. Het invallende licht en al dat ananasgeel geeft je het gevoel dat je daadwerkelijk in een heel grote ananas – of in een lsd-trip – bent beland. En als je er toch bent: op hetzelfde terrein staat de Big Macademia Nut, kun je die ook gelijk afvinken.
-
De Big Merino (Goulburn, New South Wales). Merino is een schapenmerk en de Big Merino is dus een heel grote ram. 15,2 meter hoog, 17 meter lang en bijgenaamd Rambo. Je kunt hem van binnen beklimmen en bovenin de wereld bekijken door de ogen van een ram. Letterlijk. In 2007 heeft men Rambo zo’n 800 meter verplaatst. Gezien de omvang en het gewicht van 97 ton een immense klus, die drie dagen duurde.
-
De Big Easel (Emerald, Queensland). Een schildersezel van 25 meter hoog met daarop een kolossale reproductie van Van Gogh’s Zonnebloemen. Wederom: waarom?
-
De Big Lobster (Kingston, South Australia). Van de maker van de Big Scotsman. Ergens in het proces ging iets mis. De ontwerper rekende in feet, maar iemand lette niet goed op en werkte het uit in meters, waardoor ‘Larry the Lobster’ nu een plofkreeft van 17 bij 15 meter is.
-
De Big Golden Gumboot (Tully, Queensland). Monument ter ere van de lokale Golden Gumboot-competitie, die gewonnen wordt door het dorp waar het meeste regen valt. De Big Golden Gumboot is 7,9 meter hoog, vanwege de recordregenval van 7,9 meter in Tully in 1950.
http://www.nadelunch.com/buiten/grote-onzin-of-grote-gebaren-australies-big-things/
Posted by Elise | 0 commentsaug
01
mrt
